"Judas Iskariot" May Rooijakkers

 

Juda is de naam, of Judas zoals velen hem noemen.

Een mooie Bijbelse naam ‘Hij die God looft’.

Maar toch…geen moeder denkt er aan haar zoon zo te noemen.

In tegendeel….in de volksmond is de naam Judas verworden tot een

scheldnaam. De Judasstreek, de Judaskus, Judassen.

Allen synoniem voor zijn verschrikkelijke daad: zijn verraad.

In de voorstelling ontstaat een ander, vollediger beeld van de persoon Judas Iskariot.

Daarin zien we zijn kwetsbaarheid, zijn angst, twijfel en wantrouwen.

Maar vooral zijn enorm groot schuldgevoel.

Daar zien we de mens, komen we steeds dichter bij het gevoel achter zijn daden.

Groeit daar de compassie van de toeschouwer?

Komt hij daar steeds dichter bij de Judas in hemzelf?