Podium voor de Vertelkunst

Deze voorstelling is gebaseerd op het laatste schilderij van Vincent van Gogh, ‘Boomwortels’, de grens van leven en dood. De verhalen raken aan thema’s uit het leven en werk van Van Gogh. Ze zijn zeer divers: van mythe tot fabel, van sprookje tot volksverhaal. Verhalen die goed aflopen en soms toch ook wel wat minder goed. Verhalen met een lach en een traan, maar zo is het leven en zo was zeker ook het leven van Vincent van Gogh. Het zijn oude verhalen maar met een knipoog naar het hier en nu.

Achter de verhalen draait een crankie mee, een vertelkastje met een beschilderde papierrol. Bij van Gogh horen beelden, ze vormen de rode draad van de vertellingen.

Een stevig verhaal over een gewone vrouw die het gewoon beu is om gewoon te zijn. Maar als je het nu eenmaal gewoon bent om gewoon te zijn, dan blijkt het niet zo gemakkelijk te zijn opeens ongewoon te worden. Tenzij .. tenzij je ongewone kinderen krijgt. Als er dan toch één gewoon kind bij is, dan blijkt die al snel kop van jut te zijn. De inspiratie voor dit stevige verhaal vonden we bij ‘éénoogje, tweeoogje, drieoogje’ van de gebroeders Grimm. De wonderlijke klanken komen uit  de gitaar van Peter Verberckmoes.

Centraal staat het waar gebeurde verhaal van de negentienjarige Flora, die als enige van haar familie verschillende concentratiekampen wist te overleven. In de voorstelling kijkt ze in flashbacks terug op wat zich heeft afgespeeld in de kampen waar zij verbleef  tijdens de Tweede Wereldoorlog. Haar laatste woorden zijn: “Ik weet we zijn bevrijd, maar diep in mij is de oorlog nog springlevend”.

Als basis voor de monoloog ‘Een nummer mijn naam’ diende het boek ‘Het meisje met de accordeon’ van Mirjam Verheijen. In dit boek vertelt Flora over haar verblijf in Auschwitz-Birkenau en Bergen-Belsen. Zo weet zij zich een plaats te verwerven in het kamporkest. Hieruit put ze de kracht om zich staande te houden onder deze uiterst moeilijke omstandigheden. ‘Een nummer mijn naam’ is een indringend portret van een jonge vrouw die aan de gruwelen en ontberingen van het leven in een concentratiekamp weerstand weet te bieden. Vioolmuziek maakt een integraal onderdeel uit van de monoloog. Deze wordt gespeeld door violiste Marij Joosten.